کارگران ایران به اتحاد صنفی باور ندارند.

نماینده کارگران کشور با بیان اینکه تشکل‌های کارگری و کارفرمایی در ایران نهادینه نشده است؛ گفت: یا نمایندگان کارگری مسئولیت‌هایشان را درست انجام نداده‌‌اند و یا جامعه کارگری نسبت به نمایندگانشان بی‌اعتماد شده‌اند.
اولیا علی‌بیگی در گفت‌وگو با خبرنگار ایلنا، گفت: اگر دنبال تامین منافع کارگری هستیم باید رابطه تشکل‌ها با جامعه کارگری را مستحکم کنیم.
وی گفت: این فاصله و بی‌اعتمادی‌ که میان جامعه کارگری با تشکل‌ها وجود دارد باید از بین برود و کارگران به این نتیجه برسند که اگر تشکل‌ها به عنوان زبان‌گویای آنان فعالیت نکنند هرگز به خواسته‌هایشان نخواهند رسید.
نایب رئیس کانون عالی شوراهای اسلامی کار با اشاره موفقیت برخی تشکل‌های کارگری در برخی از کشورها، گفت: تنها تشکل‌هایی که یک خط معقول را دنبال کرده؛ موفق می‌شوند چون اعضایشان با حضور مستمر خود از آن تشکل حمایت می‌کنند و در نتیجه دولت‌ها را متوجه قدرت جمعی کارگران می‌شوند.
علی‌بیگی افزود: در ایران چنین خط فعالیتی برای تشکل‌های صنفی کارگری وجود ندارد در نتیجه دولت‌ها تنها به چنددستگی و تفرقه در جامعه کارگری پی‌برده‌اند.

نماینده کارگران کشور با تاکید بر اینکه کارگران ایران هنوز به خودباوری نرسیده‌اند گفت:‌ هنوز هم دیر نشده و اگر جامعه 30 میلیون نفری کارگر به این باور برسد که باید متحد شوند؛ مشکلات حل خواهد شد.
نایب رئیس کانون عالی شوراهای اسلامی کار با تاکید بر اینکه جامعه کارگری نباید به سرنوشت خودش بی‌تفاوت باشد؛ گفت: ‌اگر می‌خواهیم جایگاه کارگران در نقاط حساس و کلیدی تعریف شود باید به اتحاد جامعه کارگری برسیم و تا زمانی که این مهم محقق نشود به خواسته‌های بر حقمان نمی‌رسیم.
علی‌بیگی گفت: این واقعیتی انکارناپذیر است که هر دولتی روی کار آمد تشکل همفکر خودش را تقویت کرد بنابراین به جای آنکه از دولت‌های دیگر باشیم، بهتر است خودمان را سرزنش کنیم زیرا در قرآن آمده که سرنوشت هیچ قومی تغییر نمی‌کند مگر آنکه خودش بخواهد.
وی بهانه‌های قراردادی و نبود امنیت شغلی برای گریز از تشکل‌گرایی را مردود دانست و گفت: امروز در همه کشورهای توسعه‌ساخته قرارداد موقت رشد عجیبی دارد و شرکت‌های پیمانکاری کارگران را استثمار می‌کنند اما مشاهده می‌کنیم که این معضلات باعث تضعیف تشکل‌ها نشده است.
نایب رئیس کانون عالی شوراهای اسلامی کار کشور با تاکید بر اینکه امروزه کارگران زیر خط فقر قرار دارند، حقوق ناچیزی دریافت می‌کنند و امکان ادامه زندگی برای خانواده‌هایشان در پایین‌تری حد ممکن قرار دارد؛ گفت: این حرف‌ها را چه کسی باید منتقل کند فرض کنیم که منتقل هم شد وقتی تشکل قدرت چانه‌زنی و حق‌خواهی ندارد هر چقدر هم فریاد بزند صدایش به جایی نمی‌رسد چرا که تاکنون نرسیده و اگر می‌رسید و گوش شنوایی بود امروز چنین وضعیتی نداشتیم.